سوئیچ SDN چیست؟ تفاوت سوئیچ SDN با سوئیچ‌های فعلی در چیست؟

عمر معماری شبکه سنتی که در دوره‌های آموزشی CCNA و CCENT فراگرفته‌ایم دیگر به اتمام رسیده است. در معماری سنتی  تمامی تصمیمات به صورت مجزا در هر سوئیچ اتخاذ می‌شد. به شکل زیر توجه کنید:

 

در این معماری تصمیمات در مورد مسیریابی بسته‌ها و سیاست‌های شبکه به صورت محلی در هر سوئیچ انجام می‌شود و در هر سوئیچ می‌بایست سیاست‌های شبکه به طور مجزا پیکربندی شود. این در حالی است که در معماری جدید SDN، صفحه کنترل سوئیچ‌ها به یک کنترل‌کننده به طور منطقی (Logically Centralized) منتقل شده و سوئیچ‌ها تبدیل به دستگاه‌های روانه‌سازی (Forwarding) ساده شده و هم از نظر مدیریت شبکه و هم از نظر قیمت بسیار بهینه‌تر شده‌است. شکل زیر ساختار کلی معماری SDN را نشان می‌دهد:

 

سوئیچ‌های SDN به سوئیچ‌هایی اطلاق می‌شود که از طریق کنترل‌کننده مرکزی قابل برنامه‌ریزی باشند. این برنامه‌ریزی از طریق یک واسط جنوبی (Southbound API) که در اغلب موارد پروتکل OpenFlow می‌باشد صورت می‌پذیرد. مثلا شما می‌خواهید بسته‌هایی را که از نوع ICMP می‌باشند را فیلتر کنید و اجازه عبور از سوئیچ را به آن ندهید. شما می‌توانید یک قاعده (Rule) در کنترل‌کننده تنظیم کنید و آن را با استفاده از پروتکل OpenFlow در سوئیچ‌های شبکه نصب کنید. از این پس تمامی بسته‌های Ping یا همان ICMP دورریخته خواهند شد. پس دیگر نیازی به پیکربندی تمامی سوئیچ‌های شبکه به صورت دستی نخواهد بود. اگرچه در معماری سنتی نیز توسط پروتکل‌های مدیریتی از جمله SNMP قابلیت مدیریت متمرکز تجهیزات وجود دارد ولی هدف اصلی SDN و پروتکل‌هایی از قبیل OpenFlow مدیریت خودکار شبکه با در نظر گرفتن پویایی آن و شرایط بار شبکه و همچنین جداسازی صفحه کنترل از صفحه داده می‌باشد که در نتیجه تجهیزات شبکه بسیار ساده و ارزان قیمت خواهند شد.